Yüce yaradana şükürler olsun ki, ellisekiz mübarek Ramazan ayını geride bırakmaya sayılı günler kaldı...
Yanlış anlaşılmasın...
Kendi adıma ellisekiz...
Başkaları adına değil...
Mesala babam...
Seksenbeşinci Ramazanını tamamlamak için gün sayıyor...
Hakeza annem de öyle...
Bu ellisekiz Ramazan ayının sekizini hatırlamıyorum, ama, ellisini net hatırlıyorum...
Hatırlamamam mümkün değil...
Evet...
Çocukluğumdaki Ramazanların tadı bir başkaydı...
Gençliğimizdeki Ramazanların da...
Ne zaman evlendik, çoluk çocuğa karıştık, Ramazanlar değişmedi, ama bizler değiştik...
Çocukluğumuzdaki Ramazanların tadını alamaz olduk...
Nedeni belli...
“Keşke büyümeseydik” diyecem!
Çocukluğumuzdaki Ramazan sofralarının tek lüksü, babamın Türbe önündeki Saadet fırınından aldığı uzun ekmeklerdi...
Dikkat buyrun, pide değil, uzun ekmekler...
İftara saatler kala babamın yolunu gözlerdik abimle...
Uzun ekmekler gelecek, soğumasın diye üzerleri örtülecek ve sıcak sıcak sofraya konulacak...
Çocukluğumuzun Ramazanları mı bir başkaydı, yoksa bizler ya da insanlar mı bir başkaydı?
Bugünlerde her Ramazan ayının gelişiyle birlikte televizyon programlarında, gazete sütunlarında, özel sohbetlerde aynı soru sorulur...
Nerede o eski Ramazanlar?
Sahi nerede o eski Ramazanlar mı, yoksa nerede o eski insanlar mı?
Peki eski Ramazan diye bir şey var mı?
Tabi ki yok...
Ramazanın eskisi ya da yenisi olmaz...
Eskiden ya da bir önceki Ramazan neyse, bugün içinde bulunduğumuz Ramazanda o...
Ramazanlar değişmiyor...
Değişen insanlar, yani bizleriz...
Eskiyen, eskiten, yıpranan, yıpratan, yapan, bozan bizleriz...
Ne yazık ki, bu güzelim ayı, eğlence ayı, televizyonların reyting ayı, rant ayı haline getiren bizleriz...
Ramazan ayı hep aynı...
İlk geldiği günkü gibi...
İbadet ayı...
Dua ayı...
Teravih ayı...
Yardım etme, fakiri fukarayı kollama ve gözetme ayı...
Dahası rahmet ayı...
Ve en önemlisi de sabır ayıdır Ramazan...
Sabırlı değiliz...
Konuyu şuraya getirmeye çalışıyorum...
Özellikle iftara yakın saatlerde, kimse kusura bakmasın trafik magandasıyız...
Bu güzel, bu mübarek ayda bile ayılık yapıyoruz...
Üç ya da beş gün önce, bir dostumun arabası ile davete gidiyoruz...
Dikkatsiz ve aceleci bir kardeşimizin hatası neticesinde kaza yaptık...
Şükürler olsun ki, iki tarafta da can acıması, can kaygısı olmadı...
Ama insanların aceleciliği, sabırsızlığı, ağızlarını bozmaları canımı çok acıttı...
Bir kavşakta yaptığımız bu kaza sonucunda trafik biraz kilitlendi, doğal olarak...
Korna sesleri, insanların bağırıp çağırması, ağızlarını bozması “pes” dedirtti bana...
İnanılmaz üzüldüm...
Bu mübarek günde, bir kaza olmuş, yardımcı olmak yerine biran önce gideceği yere ulaşabilmek için ağzını bozmanın, dahası “hayvan”laşmanın alemi ne?
Maalesef bizim şehrimizde trafik tam bir rezalet...
Kanunlarla, kurallarla çözülebilecek bir durum değil...
Mesele, biraz insanlıkla, biraz hoşgörüyle ve sabırla çözülür...
Kanunlar, kurallar, şunlar bunlar hikaye...
xxx
Yazım sona doğru biraz sert oldu, ama gerçek bu...
Neyse bir cimbit tebessümle bağlayalım yazımızı...
Ramazanla ve oruçla uzaktan yakından alakası olmayan bir bektaşi babası, hiç sahura kalkmıyormuş, ama iftar sofralarına herkesten önce oturuyormuş. Eşraftan birinin dikkatini çekmiş ve “Baba erenler, sahura kalkmıyorsun, oruç zaten tutmuyorsun, ama iftar sofralarına herkesten önce sen oturuyorsun. Bu nasıl iş?” diye sormuş. Bektaşinin cevabı çok manidar. “Sahura kalkmayabilirim, oruçta tutmayabilirim, bunları yapmıyorum diye Ramazanı tamamen mi terkedelim.”
xxx
Aslında Bedesten'i, Kadınlar pazarını, Türbeönünü, Kapı Cami civarını yazacaktım...
İftara yakın saatlerde oraların güzelliğinden, Ramazanın coşkusundan, bereketinden, insanların bir telaş alışverişlerinden bahsedecektim...
Ama ne yazık ki, bir yazıya konu olabilecek kadar coşkulu değil oralar...
İnşallah bugünlerde o eski, ama etkili ve coşkulu günlerine kavuşur Kadınlar pazarı, Bedesten, Ahmetefendi Çarşısı ve Aziziye cami civarı.