Mustafa Yayla…
Çok güzel, çok özel, çok merhametli, velhasıl iyi insandı…
Onu da kaybettik…
Aslında Mustafa abiyi yeni değil, 2017’nin Mayıs ayında kaybettik…
Tesadüfe bakın ki, oğlu ve torunu gibi, kendisini de bir Cumartesi günü toprağa verdik…
34 yaşındaki Oğlu Mehmet Akif ile 9 yaşındaki biricik torunu Sıdıka Zümra’yı kaybettiğinde, kader, Mustafa abi için ağlarını örmeye başlamıştı…
O günden sonra toparlanamadı…
Mehmet Akif ile Sıdıka Zümra, ahirete giderlerken, boş gitmediler…
Mustafa abinin bir yarısını burada bıraktılar, diğer yarısını da kendileriyle birlikte götürdüler…
Hem evlat hem de torun acısını en derinden yaşadı Mustafa abi.
***
Konyaspor Başkanlığı öncesinde tanırdım Mustafa Yayla’yı…
Sağlam adamdı…
Güvenilir insandı…
Söyleyeceğini yutkunmadan söylerdi…
Severdi beni, benim kendisini sevdiğim gibi…
Bana “sen dik adamsın, senden sır çıkmaz” diye takılırdı…
Bir sohbetimizde, “Futbol benim işim değil, bilirim dersem yalan olur, riya olur. Ben sadece arkadaşlarıma abilik yapacağım” demişti…
Kibar adamdı…
Kendisinden küçük olanlara bile “Mehmet” demez, “Mehmet bey” diye hitap ederdi…
Sözün bittiği yerdeyiz…
Binlerce insanımızı toprağa verdiğimiz bu günler de Mustafa Yayla abiyi de uğurladık…
Yukarıda da ifade ettiğim gibi, bir yarısını 5-6 sene önce götürmüşlerdi, bir yarısını da Cumartesi günü gönderdik…
Allah’ın rahmeti üzerine olsun…
İyi bilirdik…
Çünkü iyiydi.
***
KÖTÜYE NE DİYECEKSİN?
Aşağıda okuyacağınız satırları yazmakla yazmamak arasında gidip geldim…
Bu dünyada ne kadar çok iyi insan varsa, o kadar da kötü insan var…
Ne kadar kötü değil mi, kötünün çok olması!
Kötüyü nasıl tarif edeceksin?
Kendinden başkasını düşünmeyen, çıkarı için her kılığa girerek, en yakınını bile satan, böyle afet günlerinde bile umursamayan, dünya yansa dönüp bakmayan, dahası kendi menfaati için zalimleşen kahpe bir yaratık!
“Günaha giriyorsun” diyebilirsiniz…
Eyvallah…
O zaman biraz daha gireyim!
Bunlar var ya bunlar; dinsiz, imansız, vicdansız, sevgisiz, saygısız ve merhametsiz…
Oldu mu?
Cumartesi günkü yazımda, Uğur Başkanın sosyal medyada paylaşılan bir fotoğrafını gördüm, görmekle kalmadım iki satır da olsa duygularımı yazdım ve insanlarla paylaştım…
***
“Kendisini insan olarak da, yönetici olarak da severim…
İyi insan…
Hoş insan…
Maharetli insan…
Duygusal ve vicdanlı insan…
İnsanın iyisi vesselam…
O fotoğrafı görünce, binlerce, milyonlarca sarılıp sarılıp yanaklarından öpesim geldi…”
***
Yazdıklarımın bir kısmı böyle…
Ne yalakalığımız kaldı, ne yağcılığımız…
Ulan dürzüler; ben marifetli bir adama iltifatta bulundum…
Adam bu şehrin şehremini…
Yani Başkanı…
Olağanüstü bir durumda kalkmış gitmiş, başkaları gibi boy göstermemiş, bizatihi çalışmış çabalamış, yorgun düşmüş iliştiği bir sandalyenin üzerinde de canı geçmiş, uyuyakalmış…
Hepsi bu…
Fotoğrafı da başkası çekmiş…
Kendisinden habersiz…
Kurgu değil yani…
“Hadi Başkanım sen şu sandalyenin üzerinde uyur gibi yap, resmini çekelim, bunu da paylaşalım” gibi aşağılık bir mizansen değil…
Sizin gibi kıçının üzerinde, elinde sıcak çayı, önünde kuru yemişi, sıcacık odasında televizyon karşısında, sahte gözyaşları dökmemiş, birebir sahada, o insanların dertleri ile dertlenmiş, o insanlarla ağlamış, o insanlara merhem olmaya çalışmış…
Enkazda da çalışmış, canlı bir insanı moloz yığınlarının altından çıkarmanın sevincini yaşamış…
Siyaset yapıyormuş!
Cana can katmanın siyaseti mi olur lan?
Allahsızlar!
Böylelerine ne diyeyim başka…
Anlamazlar ki…
Köre, renkleri anlatamadığımız, sağıra sesimizi duyuramadığımız gibi…
Bu tipler hem kör, hem sağır!
Siyasetmiş…
S.çtırmayın siyasetinize.
YORUMLAR