İsmi bende…
Bilen biliyor, tanıyan tanıyor…
Hataylı genç bir kardeşimiz…
Üniversite okuyor…
Sevimli mi, sevimli…
Yaşadığı şehir gibi depreme hazırlıksız yakalananlardan…
Şükürler olsun ki, ailesiyle birlikte göçük altında kalmadan, kendisini sokağa atabilmiş…
Bana “Recep Amca” diye seslenir…
Benim gibi Konya’da amcası çok…
Dedim ya, çok sevimli, konuşkan, aklı başında bir genç…
Ortak noktamız tabii ki futbol…
Konyaspor’u da çok sever, “Fenerbahçe” denilince de, onun için akan sular durur…
Konyaspor’la ilgili sohbet ederiz…
Sohbeti de tatlı…
Fenerbahçe konusunda bana tek kelime etmez, çünkü hoşlanmadığımı bildiği için, sarının “S”sinin, lacivertin “L”sinin yanından bile geçmez…
Fenerbahçeli oluşuna saygı duyarım, çünkü benim başımda da var, aynı duyguları taşıyan!
İçimden ismini yazmak geliyor, ama “yazmasan iyi olur Recep Amca” dediği için de, saygı duyuyorum…
Depremi dibine kadar yaşayan bu kardeşimiz yaşadıklarını benimle paylaştı…
Özellikle de Hatay’daki Konyalıların varlıklarıyla gurur duyduğunu söylerken, duygularının nasıl kabardığını telefonda da olsa hissettim…
Evet…
Bu kardeşimiz duygu dolu satırlarını, olduğu gibi paylaşmak istediğimde, sadece “sen bilirsin Recep Amca” dediği için, virgülüne bile dokunmadan paylaşıyorum.
“Deprem anında ben de memleketimdeydim. 20. Saniyesinden depremin son anına kadar ölüm korkusunu yaşadım ve hissettim. Son duamı bile etmiştim. Kendimizi can havliyle ailecek dışarıya attık. İlk iki gün elektriksiz, şebekesiz, kısıtlı yemek ve içme suyu ile kamyonumuzda kalarak idare ettik. Diğer 9 ildeki deprem maalesef ülkemizin genel olarak hazırlıksız oluşu hepimizi zora soktu.
Özel olarak değinmek istediğim konu ise 3 senedir içli dışlı olduğum ve gerçekten çok iyi insanlar kazandığım ve gördüğüm Mevlana şehri Konya, üzerinden 8 asır geçmesine rağmen, hala Mevlana emanetini taşıyan, evlerini kapılarını açan bir şehir gördüm, hissettim deprem sürecinde. En üst siyasisinden, imkanları kısıtlı en alttaki emekçisine kadar herkes bir şey yapmak istiyor, elinden geleni fazlasıyla yapıyordu. Gönüllü gelen kepçe operatörleri, cebindeki son parasını yardım kolisine veren, konteyner bağışında bulunan, yani herkes elinde ne varsa, ne yapabiliyorsa yaptı. Aynı misak-i milli ruhu gibi Allah’a dua eden, yardım eden, elinden geleni yapan, yapmaya çalışan herkesten razı olsun. İyi ki bu şehri tanımış ve sevmişim.
Son olarak artık bizim şehrimiz, evimiz, doğduğumuz topraklar yıkıldı, yerle bir oldu. Ama elbet bir gün buluşacağız.”
Konyalı olarak ne kadar gururlansak yeridir…
Anadolu’nun en misafirperver ve en yardımsever şehri, bu özelliklerini deprem bölgesindeki bütün şehirlerde göstermiş, göstermeye de devam ediyor…
Konya’dan etlekmek gitmiş Kahramanmaraş’a, Hatay’a ve diğer illere…
Konya bu işte.
YORUMLAR