Allah’ın gücüne gitmesin, ama deyim yerindeyse, kıyamet, provasını Hatay’da yaptı!
Tabii ki Malatya’da, Adıyaman’da, Maraş’ta, Gaziantep’te, Osmaniye’de, Adana’da, Kilis’te, Diyarbakır’da ve Urfa’da da…
Kıyamet günü hesap günü…
Kıyamet, dünyanın sonunun geleceğine ve tüm insanların mahşerde toplanarak hesap vereceğine inanılan zaman…
İtirazı olan var mı?
Bakın Hatay’a ve ilçelerine…
Kıyamet günü gibi ve mahşeri bir kalabalık…
Herkes kendi canının derdine düşmüş…
Hem de ayırt etmeksizin…
“Hatay” diye bir şehir yok…
Ne Amik ovası kaldı, ne Habib-i Neccar Camii, ne de Hatayspor kulübü…
1939’daki depremden sonra Erzincan’ın yeniden inşa edilmesi gibi, Hatay’da devletin ve milletin el ele vermesiyle yeniden küllerinden doğabilecek mi?
İnşallah.
***
Bu ülkede yaşamak istediğim 2-3 şehirden birincisi Hatay’dı…
Medeniyetlerin şehri…
Bazı insanlar, İstanbul, İzmir, Antalya ve buna benzer turizm cenneti olan şehirlerde yaşamanın hayalini kurar, planını programını ona göre yapar, ben ise onların tam tersi Hatay’da yaşamanın hayallerini kurardım…
Ne yazık ki, yaşamak ve yerleşmek için can attığım Hatay, yani Antakya yok artık…
TSYD temsilcimiz Mehmet Ali Solak’ın, “Hatay diye bir şehir kalmadı, vatanımı bıraktım, gidiyorum abi” dediği gibi, benim de hayallerini kurduğum şehir yok artık…
Çünkü kıyamet, provasını Hatay’da yaptı ve medeniyetlerin şehrinde taş üstünde taş bırakmadı…
Yukarıda da belirttiğim gibi, devlet-millet el ele vererek, dışarıdan da gelecek desteklerle yaralar sarılacak, sokaklarında çocuklar, spor salonlarında ya da statlarda organizasyonlar yapılacak, maçlar oynanacak…
Arkadaşım Mehmet Ali Solak gibi şehirlerini terk etmek zorunda kalanlar, tekrar vatanlarına dönecekler, eskisi gibi olmasa da Hatay’da yaşamaya devam edeceklerdir…
Gönlümüzden geçen bu.
***
Konya olarak ilk günden bu yana afet bölgesindeyiz…
Milletvekilleri, Belediye Başkanları, Genel Müdürleri, İşadamı ve sanayicileri, kısacası bütün Konyalı hayırseverler, yardım malzemelerinin depremzedelere ulaştırılması için canla-başla çalışıyorlar…
“Yeter artık” demeden…
“Yorulduk” demeden…
“Biz yapacağımızı yaptık, gerisi devlette” demeden…
Hemen herkes elinden gelenin daha iyisini yapmanın gayretini gösteriyor…
Biliyoruz ki, bir ve biz olursak ancak acılarımız hafifliyor, yaralarımız kabuk bağlıyor…
Bir yandan can kayıplarının sayısının artması yüreklerimize hançer gibi saplanırken, diğer taraftan da el ele vermenin, yani düşenin yanında olma iç güdüsü içimizi ısıtıyor…
Ayağa nasıl mı kalkarız?
Edirne’de, Kars’ta, Trabzon’da, Mersin’de evinde oturan herkes, hepimiz bu afeti yaşarcasına acıları içimizde yaşarsak, ona göre davranırsak ayağa kalkarız, yürürüz, yürümekle kalmayıp koşarız…
Hepsi bir tarafa Türk milleti merhametlidir…
Dolayısıyla da küllerimizden yeniden doğacağız.
YORUMLAR